شخصی که مدعی حقی است می تواند برای امنیت دادن به خواسته خود از قالب حقوقی تأمین خواسته استفاده کند تأمین خواسته یعنی امنیت دادن به خواسته خواهان و در مواقعی مطرح می شود که مدعی حق احتمال می دهد که طرف مقابل تا صدور حکم قطعی و اجرای آن، اموال خود را از دسترس دور نماید یا چنانچه موضوع خواسته انجام عمل معین یا مال معینی باشد آن را غیرقابل اجرا یا معدوم یا منتقل نماید.
تأمین خواسته قبل و حین دادخواست اصلی و بعد از دادخواست نیز قابلیت طرح و درخواست را دارد.
چنانچه خواهان قبل از تشکیل پرونده اصلی دادخواست تأمین دلیل تنظیم و ثبت نماید مکلف است مطابق ماده 112 قانون آئین دادرسی مدنی ظرف مدت 10 روز از زمان صدور قرار تأمین خواسته، دعوای اصلی خود را نیز مطرح نماید و اگر در مهلت قانونی 10 روز، دادخواست اصلی را ثبت نکند طرف مقابل می تواند با مراجعه به دادگاه درخواست رفع اثر از قرار تأمین صادره را نماید و در این صورت قرار صادره لغو می شود.
در این مورد که معمول ترین روش نیز محسوب می شود، دادگاه ابتدائاً به درخواست تأمین خواسته رسیدگی و تکلیف آن را مشخص می نماید سپس اقدام به رسیدگی به پرونده اصلی خواهد نمود.
چنانچه بعد از ثبت دادخواست اصلی بخواهیم درخواست تأمین خواسته را مطرح نمائیم فقط تا زمانی که حکم قطعی صادر نشده است امکان آن وجود دارد. پس اگر رأی صادر و قطعی شود دیگر دادخواست تأمین خواسته قابلیت رسیدگی را نخواهد داشت.
صدور قرار تأمین خواسته موکول به پرداخت مبلغ خسارت احتمالی است.
چنانچه دعوا مستند به سند رسمی باشد یا در صورتی که در مورد اسناد تجاری مثل چک و سفته و... اگر مواعد و موارد قانونی رعایت شده باشد خسارت احتمالی تعیین نمی شود.